Natuurjournaal 18 augustus 2024

Misschien heb je je het wel eens afgevraagd: wat zijn toch die ‘drolletjes’ op het strand? Het antwoord is eenvoudig, want het zijn inderdaad drolletjes. De zeepier, ook wel wadpier of aasworm genoemd, laat ze achter. Dit diertje wordt zo’n veertig centimeter lang. Hij graaft een U-vormige gang in het zand van dertig centimeter diep, mond aan de ene kant, kont aan de andere. Hij eet zich een weg door het zand en leeft van de minuscule beestjes en algen die daar leven. Wat hij niet nodig heeft, komt er aan de achterkant weer uit en blijft achter op het strand. Zie je zo’n hoopje liggen? Zoek dan in de buurt naar een trechtervormig kuiltje in het zand, want daar zit de kop van de zeepier. Hij komt overigens nooit vrijwillig uit zijn gang, want hij heeft veel vijanden. Bij eb zijn dat vogels, bij vloed vissen. Ook mensen zijn een gevaar, want vissers gebruiken de zeepier als aas.

Wanneer een schip zijn lading heeft gelost, ligt het hoger in het water. Daarom wordt er ter plekke ‘ballastwater’ meegenomen om de boot zwaarder te maken. In de volgende haven wordt de boot weer geladen, en gaat het ballastwater overboord. Op die manier komt er allerlei zeeleven in ‘vreemde’ wateren terecht. Zo ook de Amerikaanse zwaardschede, die inmiddels bijna alle inheemse zwaardschedes in de Nederlandse wateren heeft weggeconcurreerd. Het zijn grote schelpdieren die tot wel zeventien centimeter lang worden. Ze kunnen zich razendsnel verticaal in de grond ingraven. Boswachter Joeri Lamers wist het vast te leggen op video, een spectaculair gezicht! Als het stormt, worden zwaardschedes massaal door de golven op het strand gegooid en hebben de zeevogels een feestmaal.

Tekst: Ineke Radstaat, Nature Today
Foto's: Nveitch, Wikimedia Commons; Foto Fitis-Sytske Dijksen, Saxifraga