Natuurjournaal 11 augustus 2024

Ze zien er niet zo levend uit, maar zeepokken zijn eigenlijk kleine kreeftjes in een huisje. Een zeepok begint zijn leven als larfje in het water. Hij hecht zich vast aan een hard oppervlak en groeit dan uit tot een zeepok, een minivulkaantje dat bestaat uit zes stevige kalkplaatjes. Ze groeien op rotsen of stenen, maar ook op schilden van schilpadden, schelpen, scheepsrompen of zelfs walvishuid. In iedere pok leeft één diertje. Als het etenstijd is steekt hij zijn piepkleine pootjes naar buiten en filtert daarmee plankton uit het water. Zeepokken zitten vast, dus soortgenoten opzoeken voor voortplanting zit er niet in. Om elkaar toch te kunnen bevruchten hebben ze de langste penis van het dierenrijk geëvolueerd (relatief ten opzichte van het lichaam). Daarmee kan de zeepok zijn buren bevruchten.

Heb jij wel eens zo’n klein, rood krabbetje tussen je mosselen of oesters gevonden? Dat is het erwtenkrabbetje, dat inderdaad niet groter is dan een erwt. Ze leven in andere dieren, niet alleen in mosselen en oesters, maar ook in kokkels, zeekomkommers en zee-egels. Vrouwtjes blijven meestal de rest van hun leven in hun gastheer (of -vrouw) wonen, mannetjes zwemmen rond om de vrouwtjes te bevruchten. Hun voedsel, plankton, filteren erwtenkrabbetjes uit het water. De aanwezigheid van een erwtenkrab lijkt zeer weinig schade aan te richten bij de gastheer. Hoewel hun relatie wetenschappelijk als ‘parasitair’ wordt beschreven, gedijen in de meeste gevallen zowel de gastheer als de erwtenkrab goed. Vind je een erwtenkrabbetje in je mosselen of oesters? Geniet ervan! Het vinden van een erwtenkrab is namelijk niet alleen een kleine traktatie, maar ook een teken van geluk.

Tekst: Ineke Radstaat, Nature Today
Foto's: Rudolphous, Wikimedia Commons; Bathynome, Wikimedia Commons