Brede geelgerande waterroofkever onder de loep

De Brede geelgerande waterroofkever (Dytiscus latissimus) is in zijn gehele verspreidingsgebied een schaarse verschijning. De soort wordt dan ook op Europese schaal streng beschermd via de Habitatrichtlijn. Tot de herontdekking in 2005 werd gedacht dat de kever uit Nederland was verdwenen. Intensief verspreidingsonderzoek wijst uit dat de soort inderdaad verdwenen is van de meeste historische vindplaatsen. Alleen in Zuidwest-Drenthe komt nog in vier vennen een kleine populatie voor.

De soort lijkt sterk op andere geelgerande waterroofkevers, maar is een stuk forser en de gele tekening en rossige buik zijn opvallender dan bij andere soorten. Voor herkenning van de verschillende geelgerande waterroofkevers in Nederland kan de zoekkaart van EIS-Nederland geraadpleegd worden.

Gebrek aan ecologische kennis

Dat de soort ondanks zijn grote formaat lastig te vinden is, zorgt ook dat ecologische kennis van de soort zeer gebrekkig is. Om beheer goed uit te kunnen voeren en nieuw leefgebied te kunnen ontwikkelen, is deze kennis hard nodig. Onderzoekers van Stichting Bargerveen, B-Ware en EIS-Nederland gaan komend jaar de soort onder de loep nemen. Door het al snorkelend volgen van dieren in het wild en het observeren van dieren onder laboratoriumcondities zal de ecologie van deze imposante soort opgehelderd worden.

Leefgebied

De Brede geelgerande waterroofkever leeft in grote, matig diepe en voedselarme tot matig voedselrijke wateren. In Europa komt de soort onder andere voor in oude rivierarmen, grote meren en hoogveenwateren, maar in Nederland is de soort vooral bekend uit grote vennen. De eieren worden afgezet in grote waterplanten als Snavelzegge en Dotterbloem. De soort legt in vergelijking met andere waterkevers grote eieren, maar in lage aantallen. Hierdoor zijn de eifase en de larvefase mogelijk kwetsbare stadia. Daarnaast lijken zowel larven als volwassen dieren een hoge dichtheid aan prooidieren, voornamelijk kokerjuffers, nodig te hebben.

Maatregelen

Ecologische kennis over de Brede geelgerande waterroofkever en zijn habitat is harder nodig dan ooit nu in het kader van de PAS (Programmatische Aanpak Stikstof) beheerinspanningen toenemen om de effecten van hoge stikstofdepositie te mitigeren. Door deze kennis kan een goede analyse worden gemaakt over de positieve en negatieve effecten op de habitatgeschiktheid van maatregelen, zoals het terugzetten van bosranden, plaggen van venranden, inzetten van begrazing en hydrologische maatregelen.

Tekst: Hein van Kleef & Marijn Nijssen, Stichting Bargerveen & Bram Koese, EIS
Foto’s: Bram Koese, EIS; Gert-Jan van Duinen, Stichting Bargerveen