Koniks eten en worden gegeten in de winter

Bericht uitgegeven door ARK [land] op [publicatiedatum]

De start van deze februarimaand is ronduit winters te noemen met strenge vorst. Dat is geen probleem voor de wilde grazers in ons land. Verder naar het oosten in Letland zijn zelfs temperaturen van -26 tot -37 graden Celcius geen uitzondering. Ook daarop zijn de wilde kuddes Koniks volledig ingesteld. De dieren hebben meer moeite met zacht en nat herfstweer dan strenge vorst.

Er is nu weinig voedsel door sneeuw en ijs, maar de grazers besparen zoveel mogelijk op hun energieverbruik. Dat betekent dat ze geen onnodige stappen zetten en geen ruzie maken over territoria of vrouwelijke dieren. Op een zonnige dag draaien de dieren zich zijwaarts naar de zon om zoveel mogelijk stralen op te vangen en als het waait gaan ze op een kluitje staan op een beschutte plaats. Dit alles om energie te besparen.

De kuddebeheerders moeten in deze koude tijden alert zijn op voldoende beschikbaar drinkwater. De dieren verbruiken meer vocht als gevolg van verdamping en doordat de planten die ze eten bijna gevriesdroogd zijn en daardoor weinig vocht bevatten. Normaal zoeken wilde grazers naar natuurlijke drinkplekken zoals bronnen, of ze maken hun eigen wak en houden die open. Ook luchtgaten van bevers of otters zijn een goede watervoorziening. Maar als het leefgebied van de grazers klein en afgesloten is en de genoemde mogelijkheden ontbreken, moet een klein gat in het ijs gemaakt worden.


In Letland is de winter de tijd dat er een sterke natuurlijke selectie plaatsvindt. Het is een normaal proces dat gedurende zware tijden de zwakste dieren niet overleven. In Letland wordt dat selectieproces steeds vaker bepaald door de grote carnivoren. In de uiterwaarden van de rivieren Sita en Pedeze in het noorden van Letland worden de kuddes bijvoorbeeld met regelmaat bezocht door wolven om te testen of er geen verzwakte dieren in de kudde aanwezig zijn. En als ze er zijn dan zorgen de wolven voor een snelle dood in plaats van een lange lijdensweg.

Tekst: Jan van der Veen, ARK
Vertaald: Marjolein Sterk, ARK
Foto's: Jan van der Veen, ARK