Natuurjournaal 11 november 2023

In paddenstoelenland bestaan grote groepen hele kleine paddenstoeltjes die vaak moeilijk op naam te brengen zijn. Er zijn enkele uitzonderingen en de adonismycena is daar een van. Klein, maar toch opvallend. De steel is wittig en maximaal drie centimeter lang. Het paddenstoeltje heeft witte plaatjes, maar dan komt het: de hoed kan helder roze tot oranjerood tot zelfs fel rood worden. Een juweeltje! Het is geen zeldzame paddenstoel. Je kan ze vinden in schraalgraslanden, duinvalleien en veel in de buurt van pijpenstrootje op natte tot vochtige bodems. En pijpenstrootje hebben we genoeg in onze natuurgebieden, zeker daar waar heide voorkomt. Nu je dit weet, moet je ze toch kunnen vinden. Ondanks dat ze zo klein zijn.

De beervlinders vormen een hele grote groep vlinders, die veelal nachtactief zijn. De meeste vlinders uit deze groep hebben nogal wat haar en ook de rupsen kunnen er wat van. De volwassen vlinders kunnen heel kleurrijk zijn met onder andere witte, rode, gele en zwarte vlekken en strepen. Daardoor kunnen predatoren zien dat de dieren giftig zijn en dus oneetbaar. En dan komt er nog bij dat veel predatoren niet gesteld zijn op zo’n baal haar in de bek. Een goede strategie dus om je te verdedigen: giftig zijn, er giftig uitzien én veel haren hebben. De laatste rupsen van de kleine beer zijn nu op weg naar een plekje onder de grond om zich te kunnen verpoppen. Dat doen ze in een spinsel in de grond, waar ze hun eigen haren in verwerken. Vanaf mei vliegen ze weer als vlinder.

Tekst en foto’s: Mike Hirschler, IVN