Natuurjournaal 23 februari 2024

Gedurende de winter staan de pijlvormige bladeren van Italiaanse aronskelk te glanzen in bossen, onder heggen en in parken. Oorspronkelijk komt ze uit Zuid-Europa, maar het is een echte stinsenplant die op veel plekken in Nederland verwilderd is. In het vroege voorjaar krijgt ze gezelschap van de inheemse gevlekte aronskelk, die nu haar bladeren boven de grond steekt. Zij komt vooral voor in Limburg, langs de rivieren en aan de kust. Je houdt de twee planten makkelijk uit elkaar: Italiaanse aronskelk heeft puntige bladeren met witte nerven, die van gevlekte aronskelk zijn veel stomper en hebben vaak zwartpaarse vlekken.

Spreeuwen hebben in de winter witte veerpunten, als grote witte spikkels op hun verenkleed. Die punten slijten af, vooral op de kop en borst, zodat spreeuwen nu in hun broedkleed een stuk zwarter lijken. Maar schijn bedriegt. Als een spreeuw in de zon zit te zingen, zie je een blauwe, paarse en groene metallic glans. De lichte vleugelpunten en -zomen op de kop en rug lijken wel van goud. Nogal blingbling dus! Ook de zang past bij de moderne look, met vreemde fluittonen en wonderbaarlijke imitaties. Dat kan je vanaf nu tot in april veel horen. Vanuit een boomtop, punt van het dak, schoorsteen of schutting, waar de spreeuw zit te schitteren en fluiten.

Tekst: Nienke Lameris, Nature Today 
Foto's: Jan van der Straaten, Saxifraga; Ton van der Vegt, Waarneming.nl