Natuurjournaal 16 juni 2023

Het lijkt wel of er nu er overal spreeuwen te zien zijn. De jongen uit het eerste nest zijn uitgevlogen en vullen de aantallen aan, en ook tweede broedsels hebben het nest al bijna verlaten. Die jonge spreeuwen zijn makkelijk te herkennen. Hun verenkleed is dof lichtbruin. Heel anders dan het glimmende paarsgroene zwart met gouden spikkels, het broedkleed van de ouderspreeuwen. Die zoeken nog even naar eten voor hun tweede lichting kroost. Door de droogte is dat niet makkelijk. Spreeuwen zijn echte graslandvogels die met hun snavel handig insecten en larven uit het gras en de bodem prikken. De aantallen spreeuwen lopen al lange tijd terug, onder andere door lage grondwaterstanden en de verdroging die daardoor optreedt. Met dit weer is dat nog weer een stukje erger.

De groene eikenbladroller is met twee centimeter maar een klein nachtvlindertje. Zo klein, dat hij binnen de groep van de micro’s valt. Dat is geen echte familie, maar de nachtvlinders worden voor het gemak verdeeld in de micronachtvlinders en de macronachtvlinders. De kleintjes en de groten, zeg maar. Voor een micro is de groene eikenbladroller nog best groot trouwens. De vlindertjes zijn nu veel te zien, overdag zitten ze verstopt tussen bladeren. Dat bladrollen doen de rupsen. Die hebben in april en mei de eikenbomen kaalgevreten, en zich verpopt in een opgerold blad. De groene eikenbladroller lijkt sprekend op de kleine groenuil, het enige verschil is dat de laatste een witte rand onderaan de vleugels heeft. En die houdt niet van eiken, zijn waardplant is wilg.

Tekst: Nienke Lameris, NatureToday.nl
Foto’s: Hedera Baltica, Flickr; Ab H. Baas, Saxifraga