Een nieuw begin
Bevers leefden decennia lang in Nederland en floreerden in de Nederlandse natuur. Zij kwamen voor in verschillende overgangsgebieden tussen land en water zoals moerassen, beken, rivieren en meren. Echter, door jacht op hun pelzen waren er in het begin van de twintigste eeuw nog maar 1200 bevers in heel Eurazië. In 1826 werd in ons land de laatste bever geschoten. In 1988 is het dier opnieuw uitgezet in de Biesbosch en de Gelderse Poort. Momenteel gaat het erg goed met de bever en is het een vrij algemene soort.
Het grootste knaagdier van Europa
De Europese bever (Castor fiber) is het grootste knaagdier in Europa, met een kop-romp lengte van 70 tot 100 centimeter. Het dier leeft gemiddeld 8 tot 12 jaar, met een maximum van maar liefst 35 jaar. De soort past zich opvallend goed aan zijn omgeving aan. Zijn prominente voortanden zijn bedekt met stevig oranje glazuur waarmee ze vrijwel alle houtachtige gewassen kunnen doorknagen.
Bevers voeden zich hoofdzakelijk met boomschors, bladeren van bomen zoals berken, populieren en wilgen, bessen, gras, riet, plantenwortels en zacht hout. Dankzij de dichte haren dringt er geen water door tot hun huid. Hun zwemvliezen aan de achterpoten en een plat geschubde staart zorgen ervoor dat ze uitstekend kunnen zwemmen.
De bever als architect
Bevers zijn de architecten van hun eigen leefomgeving en hebben een grote invloed op het landschap door het bouwen van dammen en het omknagen van bomen en struiken. Overdag slapen ze in hun eigen gebouwde burcht. Een burcht bestaat uit een hol onder de waterlijn, met een gang die boven het grondwaterpeil uitkomt. Als de oever relatief laag en zanderig is, stort het dak van de kamer in en wordt het gat met takken en modder afgedekt. Dit wordt een burcht genoemd. Indien de burcht zich in een stromende watergang bevindt, bouwen bevers vaak een dam om een grotere waterdiepte te creëren.
Speuren naar sporen
Er zijn verschillende aanwijzingen die de aanwezigheid van bevers en hun activiteit onthullen. Een beverburcht, opgetrokken uit geknaagde takken en modder, is een treffend teken. In de winter knagen ze voornamelijk aan bomen, waarbij ze tot op een halve meter hoogte een puntige inkeping maken. Afgeknaagde takken tonen schuine snijvlakken en stammen dragen duidelijke tandafdrukken. Daarnaast zijn loopsporen ook typerend voor bevers, met modderbanen of glijbanen van 20 tot 30 centimeter breed op oevers, waar ze het water in- en uitgaan. De voorvoet laat ook een duidelijke afdruk zien.
Meedoen
- Ben je enthousiast geworden en wil je bevers(poren) zien? Ga dan met zonsop- of ondergang op zoek! En voer je waarneming in op Waarneming.nl of Telmee.nl.
| Iedere week staat een plant, dier of schimmel centraal in De week van … Het is een initiatief van SoortenNL, hét kennisnetwerk voor wilde planten en dieren van Nederland. Een netwerk van organisaties die toegepast onderzoek doen en natuurgegevens verzamelen met hulp van duizenden vrijwilligers voor de bescherming van soorten en hun leefgebieden. Met die gegevens ontwikkelen we kennis over de staat van de natuur en verbeteren we beheer, beleid en betrokkenheid. |
Tekst: Julia Schepers, Zoogdiervereniging en SoortenNL
Foto’s: Mark Zekhuis, Saxifraga; Cynthia Lange