Natuurjournaal 26 oktober 2022

Je kan hem onaanzienlijk vinden, of juist charmant. Het geel hoorntje is een paddenstoel, maar heeft geen hoed of duidelijke steel. Het zijn weinig meer dan gele stekeltjes van een centimeter lang. Ze groeien op vochtig, dood hout zonder schors. Op zo’n glibberige oude boomstam dus. Overal waar die te vinden zijn, komt het geel hoorntje voor. Onaanzienlijk of niet, langzaamaan eten ze de hele boomstam op. Het is trouwens met het blote oog niet mogelijk om het geel hoorntje te onderscheiden van het gaffelhoorntje en het knotshoorntje. Zie je een groter en vertakt exemplaar, dan heb je het kleverig koraalzwammetje gevonden.

Het burlen van de edelherten is net voorbij, maar inmiddels is de bronsttijd van de damherten aangebroken. Ook dat gaat er luidruchtig aan toe. Alleen de sterkste, oudere herten hebben een bronstplaats kunnen veroveren. Die markeren ze door langs bomen te schuren. Op de bronstplaats krabt het hert met z’n hoeven een ondiepe kuil in het zand. Die besproeit hij met urine en sperma, waarin hij zich wentelt. Met luid gebrul lokt hij hindes naar zich toe. Sommige hindes nemen het zekere voor het onzekere, en paren met meerdere herten.  

Tekst: Nienke Lameris, NatureToday.nl
Foto’s:  Jan van der Straten, Saxifraga; Martin Mollet, Saxifraga