Natuurjournaal 30 september 2022

Het is weer paddenstoelentijd, en dat merk je. Een zeer tot de verbeelding sprekende zwam is de biefstukzwam, die parasiteert op bomen. Biefstukzwam komt veelal voor op eik en soms op tamme kastanje. Die moet dan al een eindje heen zijn,  maar een oude stronk mag ook. In dit vroege stadium zie je dat nog niet, maar uiteindelijk groeien ze uit tot grote, dikke, zachte platen. Een biefstukzwam van vijfentwintig centimeter breed is geen uitzondering. Op de hoed zijn de paddenstoelen donkerrood, en onderaan zie je een dikke laag okergele buisjes. De eerste volgroeide exemplaren zijn al gevonden. Zo verleidelijk als ze eruit zien om je tanden in te zetten, het eten van een biefstukzwam is niet echt aan te raden. Eiken zitten vol looizuur en dat is niet lekker. Naar biefstuk smaakt hij in ieder geval niet.

Als je tijdens de Bodemdierendagen naar bodemdieren aan het zoeken bent, kom je zeker ook pissebedden tegen. Die kleine, grijze, beestjes. Heb je er een gezien, heb je ze allemaal gezien, toch? Niets is minder waar. In Nederland wonen bijna veertig soorten pissebedden. De meeste zijn grijs, sommige met gele vlekken. Andere zijn lichtgeel of wit, en er is ook een knalrode.  Pissebedden hebben zeven paar poten, en horen bij de familie van de kreeftachtigen. Hun evolutionaire oorsprong als waterdier verraadt zich nog in de voorliefde voor vochtige plekken. Als pissebedden uitdrogen, kunnen ze namelijk niet ademen. Om de eitjes vochtig te houden, zitten die in een broedbuidel bij het vrouwtje. De jonge pissebedjes blijven daarin zitten tot ze een paar keer verveld zijn. Plassen doen pissebedden trouwens nooit, afvalstoffen verdampen door hun pantser.

Tekst: Mike Hirschler, IVN; Nienke Lameris, NatureToday.nl
Foto’s: Mike Hirschler; Rutger Barendse, Saxifraga