Ondanks of misschien wel dankzij de droogte opvallend veel Zwavelzwammen in het Heiloöerbos

De Zwavelzwam (Laetiporus sulphureus) is een grote houtzwam die is opgebouwd uit een toef vlezige spatelvormige hoeden. Vooral in het beginstadium van hun ontwikkeling bezitten de hoeden allerlei gradaties van witte, gele en oranje kleuren met overgangen daartussen. In een later stadium verdwijnen de felle kleuren. Oude exemplaren worden wit en brokkelig als geitenkaas. 

Grote jonge exemplaren van de Zwavelzwam worden vanwege hun kleuren ook door toevallige passanten veel gefotografeerd. Vaak worden waarnemingen van Zwavelzwammen doorgegeven aan paddenstoelenkenners. Door hun kleuren, grootte en spatelvormige hoeden zijn ze niet te verwarren met welke paddenstoel dan ook. De meest opvallende exemplaren worden meestal wel doorgegeven. Hierdoor is er over het voorkomen van de Zwavelzwam in Nederland veel bekend. Ook in 2014 was er sprake van meer Zwavelzwammen dan andere jaren.

In Engeland is de Zwavelzwam een gewaardeerde en veel gezochte consumptiepaddenstoel, getuige zijn bijnaam ‘Chicken of the woods’. De bijnaam refereert uiteraard niet aan zijn vorm maar aan zijn overeenkomst in smaak en draderige structuur van kippenvlees. De Zwavelzwam wordt er wel als vervanger voor kippenvlees in vegetarische recepten toegepast. In Nederland komt slechts één soort Zwavelzwam voor, wereldwijd worden twaalf soorten onderscheiden. In de Verenigde Staten komen verschillende soorten van Laetiporus voor die nogal op elkaar lijken en in de volksmond allemaal Chicken of the woods worden genoemd.

De eetbaarheid van de Zwavelzwam wordt in Nederland in twijfel getrokken. Er zijn namelijk een aantal gevallen bekend dat consumptie allergische reacties veroorzaakte. Jonge Zwavelzwammen kunnen bepaalde alkaloïden bevatten. Het eten van jonge Zwavelzwammen kan bij een gevoeligheid hiervoor leiden tot misselijkheid en duizeligheid. De Zwavelzwam staat in Nederland daarom terecht te boek als een onbetrouwbare consumptiepaddenstoel. Dit in tegenstelling tot verschillende andere landen waar men het risico blijkbaar voor lief neemt.

Tekst en foto’s: Martijn Oud, Nederlandse Mycologische Vereniging