Biomassaliteit Millingerwaard overdondert

Bericht uitgegeven door ARK op [publicatiedatum]

Al een paar weken fiets ik rondjes door de Millingerwaard en keer totaal overdonderd en verdwaasd huiswaarts. Helemaal ondersteboven van de massaliteit en de kleurenpracht. Daardoor lukt het me dit jaar maar niet om naar het detailniveau van de afzonderlijke planten in te zoomen.

Hier spreekt een natuurliefhebber op leeftijd die twintig jaar geleden in diezelfde uiterwaard de fiets nodig had om door het groen van raaigras en mais de afstanden te overbruggen tussen de schaarse pollen zeldzaamheden. Anno 2011 fiets je van Colenbrandersbos naar Klaverland langs vijfhonderd meter Kroonkruid. Zet je de fiets even aan de kant dan waad je door ares met Kleine Ruit naar de Cypreswolfsmelkhectares met grote plakkaten van Zeepkruid en Kaasjeskruid. En onderweg had ik al diverse malen bijna een tourongeluk veroorzaakt door achterom te kijken naar de vele Marjoleinpollen. Daar is geen inventariseren meer aan. Je doet jezelf haast tekort als je niet uitzoomt naar het grote kleurenpalet en de overdaad. De afzonderlijke planten zijn niet meer te tellen. Hoe meet je zoveel succes?

Er zijn dit jaar nóg twee opvallende elementen van biomassaliteit herkenbaar in de Millingerwaard. De beschaduwde delen van de uiterwaard (staand onder ooibos) zijn bedekt met een dikke deken van Reuzenbalsemien. De brandnetels zijn dit jaar geheel onzichtbaar onder de balsemienen. Interessant hoe zo'n exoot dit hoogwatervoordeel direct uitbuit. Het springt dit jaar extra duidelijk in het oog omdat in de afgelopen zes tot zeven hoogwaterloze jaren de reuzenbalsemienen flink achterop waren geraakt .

Een andere profiteur is het Jacobskruiskruid. In de oeverzone van het hoogwater van afgelopen januari (uiterwaardzijde) zie je nu een overweldigende gele strook van ruim honderd meter breed, kilometers lang. Een fantastisch beeld en tegelijk verbazingwekkend dat er nog geen ophef in de kranten is geweest. Weet iemand hoe het verband in elkaar steekt tussen de oeverstrook van het winterhoogwater en deze massaliteit? Ik kan het me van vorige hoogwaters niet in deze mate herinneren.

Tekst: Johan Bekhuis, ARK
Foto's: Twan Teunissen, ARK