Natuurjournaal 29 oktober 2023

Onder water zwemmen jonge zeekatjes nu weg uit het kustwater, de diepte van de Noordzee in. De Zeeuwse Delta, en met name de Oosterschelde, is ’s zomers de kraamkamer van deze inktvissoort. Toen ze in juli uit het ei kwamen, waren ze niet groter dan een centimeter (net als op de foto). Maar ook zo klein zijn het al gewiekste rovers. Ze hebben de hele zomer gejaagd op kleine visjes, garnalen en krabbetjes. Inmiddels zijn ze een centimeter of tien tot twaalf. Zodra het water afkoelt, trekken ze dieper de Noordzee in. De komende anderhalf jaar wonen ze daar en groeien uit tot volwassen zeekatten – ze kunnen een halve meter lang worden. Dan keren ze weer terug naar onze kust om zich voort te planten: lees daar meer over in dit bericht van Stichting ANEMOON.

Bovengronds kun je nu geschubde inktzwammen zien, een van de meest algemene van de honderd soorten inktzwammen. Vers heeft de geschubde inktzwam een slanke, witte hoed met rafelige franje – de schubben. Maar zodra de sporen rijp zijn, krult de hoed om en lost zichzelf op in een zwarte vloeistof. Deze ‘inkt’ zit vol met sporen en werd vroeger ook echt als inkt gebruikt (net als de inkt van de zeekat trouwens). Binnen een dag kan een inktzwam helemaal verdwenen zijn! Je ziet alleen nog een steeltje met een druipend, zwart restant van de hoed. Nog fascinerender is dat deze paddenstoel niet alleen van dood plantenmateriaal leeft, maar ook carnivoor is en zelf op jacht gaat! Ondergronds verdooft hij met stekelige en giftige vangarmen nematoden om ze dan rustig op te kunnen eten.

Tekst: Nienke Lameris, Nature Today
Foto’s: Eric Gibcus, Saxifraga; Willem van Kruijsbergen, Saxifraga