Natuurjournaal 6 december 2021

De kruisbek wordt ook wel eens Europese papegaai genoemd, omdat het mannetje zo opvallend gekleurd is. Deze vogel, met zijn opvallende snavel, broedt schaars in Nederland. In de winter is hij echter vaker te zien. Kruisbekken zijn afhankelijk van de hoeveelheid zaden in naaldbomen, die ze met hun snavel handig kunnen oppeuzelen. Het aantal beschikbare zaden verschilt behoorlijk per jaar. Daarom leiden kruisbekken een nomadisch bestaan: ze gaan waar er genoeg te eten is. Ook in Nederland worden ze ‘s winters dan ook regelmatig gezien. Ze gebruiken telkens dezelfde drinkplekken, dus als je eenmaal weet waar ze te vinden zijn, is het een kwestie van wachten tot ze terugkeren. Op de Veluwe, Utrechtse Heuvelrug en in Drenthe worden de meeste kruisbekken gezien.

Om de winter goed door te komen, zoeken bunzingen een plekje waar het warm is. ‘s Zomers schuilen ze graag in oude holen van dieren die deze zelf gegraven hebben, zoals konijn, vos en das. In de winter is het daar te koud, en zoeken ze regelmatig boerderijen op. Daar kunnen ze zich lekker warm verstoppen in het stro. Om het nog warmer te krijgen, heeft de bunzing ‘s winters een langere vacht. Dan ziet hij er gelijk lichter uit, omdat de lichtere ondervacht door de dekharen heen komt. Je moet echter wel geluk hebben om dat zelf te zien. Het gaat de afgelopen jaren namelijk slecht met bunzingen in Nederland, en hun aantallen nemen af.

Tekst: Marjolein Mooij, NatureToday.nl
Foto’s: Luuk Vermeer, Saxifraga; Mark Zekhuis, Saxifraga