Merels vechten als kemphanen

Bericht uitgegeven door SOVON Vogelonderzoek Nederland op zaterdag 3 april 2010

Dat het voorjaar voor veel vogels betekent dat de hormonen opspelen is nog tot daar aan toe. Maar dat ze elkaar zo naar het leven staan dat ze blind zijn voor hun omgeving is toch wel de limit, en bovendien levensgevaarlijk.

Recentelijk fietste ik na een eerste broedvogel-inventarisatieronde naar huis. Deze ochtend hoorde ik mijn eerste fitissen van het jaar en een paartje ooievaars stond weer op hun vertrouwde nestpaal in de Ooijpolder (Gld). Ook zaten in het ochtendgloren, terwijl de rest van de wereld nog sliep, twee steenuilen me glazig aan te staren. Waarschijnlijk waren ze enigszins verrast door deze vroege vogel op zijn fiets. Tijdens het veldwerk neem ik altijd een kleine compactcamera mee, je weet maar nooit wat je tegen komt.

Nadat ik net voor de regen klaar was fietste ik tevreden naar huis. Vlakbij huis hoorde ik vanuit een tuin een enorme kabaal. Twee merelmannen vochten als kemphanen, de veren vlogen in het rond. Wat een herrie! Ze gingen zo in elkaar op dat ze me niet zagen. Letterlijk niet, want al buitelend en ruziënd rolden ze tegen mijn been aan. Zo bleven ze een aantal seconden in elkaar verstrengeld liggen, met de snavels elkaar in de houdgreep houdend. Ik had precies genoeg tijd voor een vrij bizar plaatje.

Twee merels die tegen mijn been en de achterband gekleefd lijken. Als ik gewild had, had ik de twee vechtende kemphanen zo kunnen pakken of, nog erger, kunnen vertrappen. Nu ben ik natuurlijk een natuurliefhebber in hart en nieren, dus ik verroerde geen vin. Maar voor hetzelfde geld zat er een kat verscholen tussen de struiken en dan was één van de twee toch echt het haasje geweest. De natuur is levensgevaarlijk!

Tekst en foto: Harvey van Diek, SOVON Vogelonderzoek Nederland