Dikkopelrits plant zich voort in Nederland

Bericht uitgegeven door RAVON op zondag 6 december 2009

In een vijver in Neede (GLD) is een zich voortplantende populatie dikkopelritsen ontdekt. Deze vissoort komt oorspronkelijk uit Noord Amerika. Waarschijnlijk is de dikkopelrits door de handel in vijvervissen vanuit Amerika in Europa terecht gekomen. De soort wordt in België ook al waargenomen en uit Frankrijk komen meldingen van succesvolle voortplanting in het wild. Sinds kort geldt dit dus ook voor ons land.

De dikkopelrits is een olijfkleurig tot grijs visje, dat op volwassen leeftijd een lengte heeft van zo'n 5 tot ruim 7,5 centimeter. De mannetjes worden doorgaans groter dan de vrouwtjes. Het favoriete leefgebied van de dikkopelrits bestaat uit vijvers en traag stromende wateren. De soort plant zich voort van eind mei tot augustus, wanneer de watertemperatuur hoog genoeg is. Het is een zeer vruchtbare vissoort die zich, onder de juiste omstandigheden, meerdere keren per seizoen kan voortplanten.

Dikkopelritsen voeden zich met algen en dood organisch materiaal. Een grote impact op onze inheemse soorten door predatie is dus niet te verwachten. Mogelijk veroorzaakt de bacterie Yersinia ruckeri, die door de dikkopelrits wordt overgedragen, wel de zogenaamde 'redmouth disease' bij de paling en de zeelt, waaraan deze dieren sterven. Aangezien de dikkopelrits ook in Nederland verkocht wordt, is het te verwachten dat hij zich verder over ons land zal uitbreiden.

Sinds de jaren ’90 hebben zich al zeven nieuwe vissoorten in Nederland gevestigd. Op korte termijn zullen er waarschijnlijk nog een aantal volgen. Naast verspreiding vanuit andere landen via grote rivieren als de Rijn speelt de handel in vissen en al dan niet opzettelijk uitzetten hierbij een rol.

Waarnemingen van exotische vissoorten in Nederland zijn van groot belang voor het in kaart brengen van de verspreiding van deze dieren en het inschatten van eventuele risico’s voor de inheemse fauna. Exoten kunnen gemeld worden op telmee.nl of waarnemingen.nl!

Tekst: Frank Spikmans (RAVON) en Sjoerd van Veen
Foto: Wikimedia Commons