Jachtmethodes van de slechtvalk en andere valken

Bericht uitgegeven door de Natuurkalender op woensdag 18 februari 2009.

Een halve eeuw geleden was de slechtvalk bijna uitgestorven door de giftige residu’s van landbouwchemicaliën. Sindsdien heeft de stand zich hersteld. Onderzoekers in Nederland en Canada bestuderen de invloed van de terugkeer van deze supersnelle roofvogel op zijn prooisoorten. Vanmiddag hoopt Dick Dekker aan Wageningen Universiteit te promoveren op dit onderwerp.

Het blijkt dat sommige watervogels tegenwoordig een lager gewicht hebben dan voorheen. Een vette vogel zou meer moeite hebben een valk te ontwijken. Tijdens vloed blijven strandlopers nu ook liever boven zee rondvliegen dan dat ze op een hoogwatervluchtplaats gaan zitten waar ze een groot risico lopen door een valk overrompeld te worden.

Over de jachtgewoontes van wilde slechtvalken was weinig bekend. Dick Dekker maakte gebruik van gegevens die gedurende 44 jaar 4 seizoenen lang werden verzameld in acht verschillende Canadese landschappen en de Friese Waddenkust. Daarnaast zag hij slechtvalken 470 prooien slaan. Hiervan bestond 85 percent uit watervogels. Drie andere valkensoorten onder studie (het smelleken, de giervalk en de prairie valk) grepen 104 prooien.

Het jachtsucces van trekkende of overwinterende slechtvalken varieerde van zeven tot twaalf percent. Dit betekent dat ongeveer negen van de tien aangevallen steltlopers of eenden wisten te ontsnappen. Broedende slechtvalken hadden echter meer succes op jonge meeuwen die langs de nestplaats vlogen. Een bijzonderheid was dat grote valken de kleinere soorten van prooi beroofden en dat wijfjesvalken parasiteerden ten koste van de mannetjes. De machtigste rover was de bald eagle. Dit wijst erop dat de terugkeer van de zeearend in Nederland belangrijke gevolgen zou kunnen hebben voor slechtvalken.

Bron: Wageningen UR
Foto: Joe Kosack, PGC Photo