Natuurjournaal 29 november 2023

Met de eerste echte nachtvorst is het koude seizoen ingeluid. Maar wekenlang vorst en ijs behoort met de huidige klimaatverandering tot het verleden. De ijseend is niet per se een ijsliefhebber, maar wordt zo genoemd omdat ze alleen ’s winters in Nederland zijn. In november komen ze en in februari of maart vertrekken ze weer. De mannen hebben een hele lange staart, de vrouwen zien er onopvallender uit. Als je ze wil zien, moet je aan zee zijn, maar de aantallen zijn niet groot. Een enkele ijseend komt af op het IJsselmeer of zelfs op grote plassen in het binnenland.

Mispels zijn al een maandje rijp, maar je kon de keiharde en wrange vruchten nog niet eten. Met een nachtvorst erover worden ze nu eindelijk zacht, dat is het moment dat ze eetbaar zijn. Zacht, zoet en aromatisch. De een vindt het een lekkernij, de ander vindt ze maar weeïg. Het gezegde ‘zo rot als een mispel’ klopt niet helemaal, omdat ze niet rot zijn maar beurs. Maar, het duurt dan niet lang meer voor ze gaan rotten. In andere talen wordt er nog onaardiger over de mispel gesproken. De opmerkelijke vorm zorgde in het Engels voor de bijnaam openarse en in het Frans cul de chien… Open hol en hondenkont, dat beneemt je de eetlust al helemaal!

Tekst: Nienke Lameris, Nature Today
Foto’s: Bart Vastenhouw, Saxifraga; Wonderlane, Flickr