Natuurjournaal 1 juni 2023

Gewone zeehonden zoeken in deze tijd een rustige plek op om hun pup te werpen. Het jong wordt aan land geboren, maar kan al gelijk zwemmen. Dat zal ook wel moeten, want de geboorteplaats loopt vaak bij de volgende vloed onder water. Dan zwemt de pup met de moeder mee en na twee dagen kan ze al twee minuten onder water blijven. Als de moeder gaat jagen, blijft de pup een tijdlang alleen aan land. Met zo’n eenzame jonge zeehond is dus niks aan de hand. Drie tot zes weken blijft ze bij de moeder en drinkt vette zeehondenmelk. Als ze zo’n 24 kilo is– drie keer zoveel als toen ze geboren werd! – gaat de moeder ervandoor en moet ze zelf op jacht.

Op sommige plekken langs de kust staan nu de groene, borstelige halmen van zeegerst in bloei. Deze gerstsoort kan goed tegen zout en groeit graag op plekken die overstromen, maar ook weer droogvallen. Op kwelders en schorren dus, maar ook onderaan dijken of grasvelden op de grens tussen zoet en zout. Tegenwoordig groeit ze alleen nog in Zeeland aan de Oosterschelde en in Friesland aan de Waddenkust. Dat was tweehonderd jaar geleden anders. In 1828 schreef H.C van Hall in de Flora Batava dat zeegerst ‘…door mij zelven bij Amsterdam, op steenachtigen kleigrond, bij Zeeburg aan het IJ, in menigte is gevonden…’ De Flora Batava is nu heruitgegeven en er is ook een tentoonstelling over in het Huis van het Boek.

Tekst: Nienke Lameris, NatureToday.nl
Foto’s: Mark Zekhuis, Saxifraga; Ed Stikvoort, Saxifraga