Natuurjournaal 10 september 2024

Papegaaienkruid is van oorsprong een Noord-Amerikaanse soort. Deze kosmopoliet komt inmiddels in alle werelddelen voor, ook in grote delen van Europa. Zo'n plantensoort die pas kortgeleden in onze omgeving is terechtgekomen, noemen we een neophyt. Papegaaienkruid heeft verspreid staande bladeren, een stevige stengel en een bijzondere bloeiwijze. Deze lijkt op een aantal bij elkaar staande aren met ‘kluwens’ van kleine bloemen met stekelige schutbladeren ertussen. Als je het blad tegen het licht houdt, zie je dat het bladgroen of chlorophyl niet egaal verdeeld is, en als je het onder een microscoop bekijkt, lijkt het wel een soort doolhof. De eenjarige plant sterft af na de bloei, maar heeft dan wel enorm veel zaden geproduceerd. Het is dan ook een echte pionier, te vinden langs spoorwegen, op bouwterreinen of in verlaten hoekjes in de stad.

Veel kieskeuriger wat betreft de standplaats is het papegaaizwammetje. Het is een kritische soort die zich op nieuwe geschikte plaatsen pas na twintig jaar vestigt. Deze vrij zeldzame paddenstoel is een kenmerkende soort van schrale graslanden, waar de bodem lang met rust is gelaten. Wanneer vermeste graslanden weer worden verschraald, duurt het lang voordat het zwammetje zich weer laat zien. Vooral jonge exemplaren zijn gemakkelijk te herkennen. Het papegaaizwammetje heeft een gestreepte hoed, steel en lamellen die felgroen gekleurd zijn. Bij oudere papegaaizwammetjes worden de hoeden en stelen geel tot okerbruin, maar de kenmerkende groene kleur blijft boven aan de steel zichtbaar.

Tekst: Ineke Radstaat, Nature Today
Foto's: Ed Stikvoort, Saxifraga; Martijn Oud